juli 22, 2021

Ken je dat gevoel? Dat je droomt van een buiten leven, dat je in de zee wil zwemmen, vrijheid ervaren, meer in de natuur zijn, meer zonnestralen op je huid voelen? Dat je droomt van kinderen die lekker vrij buiten kunnen spelen, die lekker in de zee plonsen om vervolgens schnitzels te worden in het zand. Dat je droomt om wakker te worden met de eerste zonnestralen en het getsjirp van vogeltjes, je eerste bakkie koffie buiten in het koele zeebriesje. De rest van de dag mag je schilderijen maken (as a living) en surfen. Niet alleen die paar weken in de zomer, maar gewoon elke dag?

Ik droomde hiervan en ik ben dus iemand die erg moeilijk haar dromen uit haar hoofd kan zetten. Het gaat bij mij spoken, het komt iedere keer terug en op een gegeven moment moet ik het gewoon doen, idealistisch als ik ben. Het leven moet geleefd worden, ten volste. Gelukkig is mijn man heel flexibel en makkelijk enthousiast te krijgen voor wilde plannen. Als ik met de camper een jaar door Amerika had willen reizen had hij dat ook geweldig gevonden. Al vrij snel was deze droom dus een plan van ons beiden. We gingen naar Bonaire verhuizen en kijken of de droom werkelijkheid kan gaan worden. 

Natuurlijk zijn we niet naief en we wisten wel wat de nadelen zijn. We hadden al eerder op Bonaire gewoond, we hebben elkaar zelfs ontmoet op het strandje Atlantis (wat ik persoonlijk een erg magische naam vind voor een plek om je geliefde te ontmoeten). De grootste nadelen zijn volgens ons de muggen en de hitte. Maar als je op de juiste plekken vertoeft vallen allebei die nadelen reuze mee. Het allergrootste nadeel echter is nieuw, dat is het scheiden van de kleinkinderen van opa en oma en pake en beppe. Dit drukt de pret wel een beetje en zorgt bij mij althans toch wel wat voor een soort schuldgevoel. Gelukkig heb ik ook gemerkt dat het ons als gezin maar ook ons als bredere familie -heel cliche- ook dichter bij elkaar brengt. Iemand liefhebben betekent diegene de ruimte geven om de wereld te ontdekken, al is dat soms natuurlijk lastig in de praktijk, zeker als Fosse (2) zegt: ‘ik wil naar beppe toe’.

Maar goed, inmiddels zijn we hier nu een maand en ons leven ziet er met de week mooier en rooskleuriger uit. Zo’n verandering maken is niet gemakkelijk in het begin als je met kleine kinderen bent. Wij hebben een zoontje die Fosse heet van bijna 3 jaar en een kleine baby van vier maanden, Pelle. Wanneer je dan zo op een Caribisch eiland terecht komt is dat best even lastig. Ze waren wel even van de mik van het hele avontuur en de vliegreis en dat merk je dan aan veel gehuil en gezeur de eerste dagen. Er moest van alles geregeld worden zoals een auto kopen, want een auto huren is een erg duur grapje. Dan vraag je je weer af hoe dat werkt als je hier nog niet officieel woont. We moesten een afspraak maken bij de IND voor onze verblijfsvergunning en daar is het erg druk dus de afspraak kwam pas 5 weken later in de agenda. Hoe zit het met de kinderopvang? Hoe zit het met de plaatselijke KVK? Allerlei verschillende kantoren en daaraan verbonden openingstijden en omgangsregels kwamen voorbij. Gelukkig hadden we al vrij snel een mooi huurhuis gevonden waar we straks in september in mogen trekken. We kijken ondertussen wat rond of we een kavel kunnen vinden waar we ons huis op zouden willen bouwen. Wie weet. 

Zo gaan de eerste weken voorbij met van alles en nog wat en was er erg weinig ruimte voor creativiteit. Dat is natuurlijk logisch en ook ingecalculeerd, maar ik had eigenlijk meteen wel veel zin om weer nieuwe werken te maken. Dit eiland vraagt er gewoon om dingen te maken. Misschien komt dat vooral door het gebrek aan afleiding, het leven is hier nog relatief simpel al begint het wel een beetje te veranderen. Ik weet bijvoorbeeld nog dat je hier 9 jaar geleden amper een nieuwe bikini kon kopen en nu zijn er zo wel 10 leuke kledingwinkels waar je makkelijk kan slagen. 

Dingen maken dus, ik kan niet wachten. Ook het drijfhout dat aan de oostkust aanspoelt spreekt enorm tot de verbeelding, daar ga ik ook zeker weer iets mee doen. Maar nu hebben we dus de kinderen de hele dag bij ons (. Dit is ook goed om ze te laten wennen aan hun nieuwe leven, maar niet goed voor mijn creativiteit. Bovendien zitten mijn schilderspullen nog in de zeecontainer en moet ik daar ook op wachten. Maar zoals vaker in het creatieve proces is een beperking soms ook een aanleiding tot het maken van nieuwe dingen. Zo ben ik nu begonnen in een klein schetsboekje. De tekeningen waren bedoeld als opzetjes voor schilderijen om die later uit te werken, maar blijken nu op zichzelf ook al heel interessant. Eenmaal in dit schetsboekje begonnen bleven de tekeningen maar komen en komen, de een na de ander. Het werkt voor mij heel bevrijdend want zo’n tekeningetje is relatief snel klaar, het past zeker binnen een middagdutje, en daarbij is het niet erg als het mislukt. Dus als de kleintjes op bed liggen begin ik te tekenen en ik stop niet totdat het geheel me zint, dan ga ik naar de volgende pagina. Nu heb ik vooral zin om vrouwen te tekenen maar zo nu en dan maak ik een schetsje van iets wat ik zie, een paar stoelen in de tuin of een tafeltje bij het zwembad.

Daarnaast borrelen er ook nog andere ideeen, zoals een fotoproject van alle mooie authentieke huisjes of alle Mariabeelden op het eiland. Ja dat is echt een dingetje hier. Maar dat komt allemaal nog wel. We hebben inmiddels een leuke kinderopvang gevonden voor Fosse en als hij dan straks een paar dagen onder de pannen is dan kan ik vast wel wat meer gaan creeeren. Het is nu een les in geduld en loslaten van de controle. Wij vertrouwen erop dat wij straks ons inkomen genereren met wat wij graag doen en daarnaast kunnen genieten van het mooie eiland met de kinderen. Maar ook nu al genieten we elke dag wel van een mooi moment, zoals een zonsondergang -of zoals Fosse zei ‘De zon is in het water’-, een schildpad zien tijdens het surfen, kids die eindeloos aan het knoeien zijn met zand en een schepje of ’s avonds laat nog in het zwembad duiken bij maneschijn. Het leven als een vakantie, ik denk dat het zo hoort te zijn en ik denk dat we al aardig op weg zijn om dit te realiseren.

Kort verhaaltje hierover: 
Een paar dagen geleden had ik een gesprekje met een jongetje uit Nederland op het strand. Hij begon bijna gelijk over dat ze al bijna weer naar huis moesten, want ze zijn hier op vakantie. Daar had hij geen zin in, terug naar huis. Op een gegeven moment vroeg hij aan mij ‘Waar wonen jullie?’. Ik zei: ‘Wij wonen hier’. Ik zag vertwijfeling in zijn ogen dus ik zei ‘Ja echt, wij wonen hier.’ Zijn ogen begonnen te twinkelen, maar nog enigszins verbaasd vroeg hij nogmaals ‘Wonen jullie hier?’ Ik knikte, waarop hij lachend tegen Fosse zei ‘Oh dan kun je elke dag zwemmen’. 

Nu ben ik dus mijn schetsboekje aan het vullen met kleine kunstwerkjes in afwachting van mijn schilderspullen. Uit nood geboren, maar ik denk dat ik hier zeker mee door ga de rest van mijn schilders leven. Ik kan het iedereen aanraden die een kleine creatieve pauze nodig heeft of op vakantie gaat. Hou het klein, hou het simpel, zo kun je elke dag iets leuks maken wat je zelf misschien verrast.